Saturday 7 May 2011

FLESH ARISING, KARINE JOLLET OU LE CORPS RAYONNANT

Que reste-t-il quand on enlève tout le superficiel pour atteindre la véritable valeur de l’existence ?

Telle est la question que les corps blancs de Karine Jollet semblent nous poser en permanence.
La réponse qu'ils suggèrent  que lorsqu'on se défait des touts les biens matériaux et sociaux, ce qu’il reste est notre propre corps.
Non comme destination unique et final mais comme énigme à résoudre pour pouvoir aller vers le sens retrouvé de la vie.

Quatre unités thématiques autour du corps sont présentées dans cette exposition et sont les suivantes:


-  Les ossements ou reliquaires, présentés comme sculptures de pied, fémur, bassin, vertèbre et cage thoracique. La technique est surprenante : ossements anatomiquement fideles mais construits avec des matériaux doux et sensuels comment la dentelle, les draps, le satin et les perles. Ce qu’on associe normalement avec la mort est ici associé à la vie, ces ossements parlent plus d’une envie de caresse que de la décomposition ou de la maladie. Ils nous montrent la structure interne du corps et en même temps l’axe qui structure le corps dans l’espace ou la rencontre entre corps-objet et terre. C’est la surprise provoquée par ces objets redéfinis comment vivants que rendre possible le passage d’association d’idées pour le visiteur de la mort à la vie. Décomposés en leur parties élémentaires ces sculptures simples d’ossements variés montrent come tout est unis dans le corps et il collabore pour pouvoir fonctionner. En même temps, quand on observe chacune des ces sculptures d’ossements, on voit qu’une espèce de matrice formelle commune commence à émerger : le microcosme du corps se reflète comme forme dans le macrocosme qui nous entoure.


-   Les boutis ou ex-voto des organes, 2eme série de travaux exposés, nous montrent dans leur transparence l’origine commune des formes végétales et des organes humains. Mais le corps est le siège de l’esprit et il faut trouver le bon équilibre pour être en bonne santé et pour exercer son esprit au mieux de ses capacités. Pour cette raison les boutis des organes de Karine Jollet deviennent des « ex-voto », ils reprennent les traditions votives dans une prière silencieuse qui demande l’harmonie dans vie. Une fois encore, c’est la technique utilisé que crée la surprise nécessaire pour que une autre vision soit des organes soit des « ex-voto » soit possible: les boutis sont faits sur des petits mouchoirs rectangulaires, la lumière rende visible leur forme que vire vers une abstraction formelle. Cette abstraction transparente nous permet de réfléchir sur la fonction des organes pour que le miracle de la vie s’accomplie chaque jour et pour demander leur protection. Ils sont présentés des boutis des poumons, de foie, de pancréas, de rein et de cœur.

-   La série « reliques » nous montre ce qui reste quand l’esprit qui anime le corps s’absente : coquille vide, comme le titre du torse présenté ici dit aussi bien, pieds vides comme des chaussures anatomiques sur des pieds absents ou comme ces bras et pieds, fragments gelés dans un mouvement qui est seulement souvenir. Quand le souffle vital n’est pas là,  la connexion corps-esprit ne peut pas se faire et seules les formes vides demeurent.


-    Deux cranes sont aussi présentés : un, un crane vide avec la mâchoire détachée fait des dentelles et de satin, fait thématiquement partie de la série des ossements. Le 2eme est une vanité, un objet compact de méditation sur la vanité des choses, le point de départ pour monter vers la vie.


Karine Jollet est une investigatrice sensible et délicate des formes du corps, de ses ossements, de ses organes, ses fragments charnels, son travail une simulation purifie en tissu blanc.
Dans ses investigations, a part de la pureté acquise du blanc, elle cherche le point d’équilibre entre principes contradictoires, l’esprit et le corps, pour donner un sens au miracle piétiné qui est la vie.
Fragments de corps, méditation en forme des fragments sur la valeur de la vie et ses valeurs.
Méditation morale et esthétique en forme d’ossements, de organes, de reliques et des fragments corporels.
Le corps est la chair du monde en tissu blanc, dentelles et perles pour Karine Jollet.

« Flesh arising », chair rayonnante, qui cherche et indique la voie pour une harmonie personnelle e sociale.

Méditation come geste et création artistique, inspiré en soi et source d’inspiration pour nous.

© Haris Metaxa, Paris, Mars 2011

(A l'occasion de l'exposition collective "FLESH II" au Musée Ianchelevici en Belgique, Vernissage le 6 mai 2011. Texte dans le catalogue.)







Saturday 19 March 2011

FILMS DE FEMMES, INTERNATIONAL FILM FESTIVAL 2008, CRETEIL (Paris)

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, ΠΑΡΙΣΙ, Μάρτιος 2008

Κάτω από ένα ουρανό αναποφάσιστο, όπου οι σύντομες επισκέψεις του ήλιου διακόπτονται συχνά από παγωμένο αέρα και καταρρακτώδεις, αν και σύντομες, βροχές μόλις έλαβε χώρα η 30η έκδοση του ΔΦΓΚ στο  Créteil, στις πόρτες του Παρισιού, με διάρκεια από τις 14 μέχρι τις 23 Μαρτίου 2008.
Το κοινό, εκατοντάδες γυναίκες και δεκάδες άνδρες από την Γαλλία, αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο, συναντήθηκαν για να γιορτάσουν τον γυναικείο κινηματογράφο και να συζητήσουν τις εξελίξεις του.

Το ευχάριστο αυτής της έκδοσης έγκειται στο γεγονός ότι μαζί με τους παραδοσιακούς διαγωνισμούς φιλμ, μικρού και μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ και μη, όλες πρόσφατες παραγωγές από κάθε γωνιά του κόσμου, παρουσιάστηκε επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα διεθνής ιστορική αναδρομή που περιείχε δεκάδες σημαντικά και συγκινητικά φιλμ.

Βλέποντας ορισμένα από αυτά αισθάνθηκα σαν η προσωπική μνήμη να είναι κατά μέρος κινηματογραφική, μια ευχάριστη αίσθηση μια και σημαίνει ότι όταν κανείς τελειώσει όλα τα θέματα συζήτησης μπορεί να επιστρέψει στον κινηματογράφο για να ξαναβρεί καινούργια κοινά στοιχεία και μια ανανεωμένη ελπίδα επικοινωνίας…

Σ’ αυτό το σύντομο άρθρο δεν θα αναφερθώ σε όλα τα φιλμ, μια και είναι ανθρώπινα αδύνατον να δει κανείς όλα αυτά που παρουσιάστηκαν στο πλούσιο πρόγραμμα του φεστιβάλ.
Οι αναφορές μου, λοιπόν, θα είναι αναπόφευκτα αποσπασματικές και θα βασίζονται σε μια επιλογή  των φιλμ που είδα και που με εντυπωσίασαν θετικά.

Θα αναφερθώ σύντομα πρώτα στις πρόσφατες παραγωγές και έπειτα, ακόμα πιο σύντομα, στα παλαιότερα φιλμ.

Ας αρχίσω με την σειρά :

-          Hidden faces, της Handan Ipekci, Τουρκία και Γερμανία, 2007, 127’

Το φιλμ αυτό, που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στο πρόσφατο φεστιβάλ σινεμά στην Κωνσταντινούπολη, αναφέρεται σε ένα θέμα ακόμα ταμπού στις αγροτικές μουσουλμανικές κοινωνίες της Τουρκίας, αυτό των εγκλημάτων τιμής, τις λεγόμενες βεντέτες, πάντα με θύματα τις γυναίκες φυσικά.
Πολύ ενδιαφέρον, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσε άνετα να είναι πιο σύντομο, όπως θα μπορούσε να αποφύγει ένα τόσο δραματικό τέλος εντελώς περιττό σε ένα φιλμ ήδη πολύ δραματικό (η ανυπάκουη γυναίκα στο τέλος δεν αποφεύγει ένα ιδιαίτερα πρόωρο και βίαιο θάνατο, παρότι έχει αλλάξει πόλη, ζωή, όνομα κλπ…).
Υποθέτω ότι αυτή η σχεδόν παρανοϊκή προσήλωση στον κίνδυνο, που διατρέχει όλη την πλοκή του φιλμ, συμβολικά θέλει να προειδοποιήσει το κοινό ότι αυτός ο κίνδυνος της παράνομης και άδικης θανάτωσης των γυναικών είναι πάντοτε υπαρκτός και ότι επείγει μια διεθνής αντίδραση καταδίκης και προτάσεις αλλαγής.

-          Maati Maay (A Grave-Keeper’s Tale), Chitra Palekar, Ινδία, 2006, 136’

Ένας ανήλικος γιος δικαιώνει τον άδικο θάνατο της μητέρας του, εξόριστη και καταραμένη γιατί δήθεν δαιμόνιο, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσε πια να θάβει παιδιά, το επάγγελμα της χαμηλής της κάστας, αφού η ίδια έγινε μητέρα.
Πολύ καλό φιλμ που κέρδισε ένα από τα βραβεία νέων στο φεστιβάλ.


-          Tie a Yellow Ribbon, Joy Dietrich, HΠA, 2007, 87’

Ένα από τα φιλμ που θεωρώ από τα πιο επιτυχημένα.
Ένα νεαρό κορίτσι αναζητά τον εαυτό της ανάμεσα σε δυο κουλτούρες, αυτήν της νότιας Κορέας της γεννητικής της καταγωγής και της Αμερικής όπου ζει σαν υιοθετημένη κόρη μιας αμερικανικής οικογένειας.
Πρόβλημα ταυτότητας με αυτοβιογραφική βάση για την σκηνοθέτη και παράγωγο  που έγραψε επίσης το σενάριο.
Καλός ρυθμός, ερμηνεία, εξέλιξη της πλοκής και των κυρίων χαρακτήρων.


-          God Man Dog, Singing Chen, Taiwan, 2007, 119’

Εξαιρετικό μεταφυσικό ταοιστικό παραμύθι πάνω στα συναισθήματα και αυτό που η Ανατολή ονομάζει « μοίρα » και η Δύση, « τύχη ».
Απόδειξη, αν κανείς δεν έχει πιστεί ακόμα, ότι ο Ασιατικός κινηματογράφος διαθέτει φοβερά ταλέντα και παράγει εξαιρετικά φιλμ.
Ένα χάδι στα μάτια, στην καρδιά και την ψυχή.
Ελπίζω να έρθει στην Ελλάδα και το κοινό να μπορέσει να το δει.

Όσο αφορά τα μικρού μήκους φιλμ, δυο ήταν πολύ καλά, το « Coffee and Allah » της Sima Urale, Νέα Ζηλανδία, του 2007, 14 λεπτών και το « Im Fluss »  δηλ. Επιπλέοντας της Claudia Lorenz και της Cecilia Barriga, Ελβετία και Ισπανία, 2007, 5’.
Το πρώτο, πολύ όμορφα γυρισμένο, εξαιρετική ερμηνεία και γεμάτο χιούμορ, αναφέρεται στην συνάντηση του Ισλάμ και της Δύσης διαμέσου της αισθησιακής τελετουργίας του καφέ,  προσευχή για το Ισλάμ και απόλαυση για την Δύση.
Το δεύτερο αναφέρεται με εξαιρετική λεπτότητα και κομψότητα στην σχέση δυο ηλικιωμένων γυναικών που έχουν ζήσει πολλά χρόνια μαζί και που κολυμπώντας στο ποτάμι ανατρέχουν σε μνήμες κοινές και σκέψεις θανάτου που τις φοβίζουν μόνο γιατί σημαίνουν χωρισμό.
Προς στιγμή, όμως, διασκεδάζουν σαν κοριτσάκια στο νερό, κολυμπώντας στον χρόνο.

Έτσι φτάνω στην ιστορική αναδρομή για την οποία θα δώσω μόνο τίτλους φιλμ και θα αφήσω σε εσάς την χαρά της ανακάλυψης και απόλαυσης τους.
Ακόμα και η τέχνη έχει ανάγκη από τα δικά της μυστήρια και τους ντετέκτιβ της για να τα λύσουν !
Σας λέω μόνο για να σας βοηθήσω ότι τα φιλμ έρχονται από γνωστές και λιγότερο γνωστές χώρες και ότι μερικοί από τους τίτλους είναι μεταφρασμένοι στα αγγλικά…
Wanda, Jeanne Dielman, Deutschland, Bleiche Mutter, Die Bleierne Zeit, Anne Trister, Mozart Brothers, A Dry White Season, An anger at my table, Fire, Mossane, Debout!, La saison des hommes, This is not living, The three rooms of melancholy, Battaglia, La Nina en la pierda, A sky full of stars, Moe No Suzaku, The day I became a woman, What’s next?, Hay Mish Eishi, Le lait de la tendresse humaine κλπ

Τελειώνω λοιπόν την παρουσίαση μου προσθέτοντας ότι το φεστιβάλ διαθέτει μια ιστοσελίδα, την οποία παραθέτω στο τέλος, στα αγγλικά και γαλλικά μόνο δυστυχώς, και στην οποία, ανάμεσα σε πολλές πολύτιμες πληροφορίες, βρίσκεται ένα σχεδιάγραμμα που περιέχει όλα τα φεστιβάλ γυναικείου κινηματογράφου παντού στον κόσμο που γνωρίζονται και συνεργάζονται με την ελπίδα ο κόσμος μας να γίνει πιο δίκαιος και πιο ανθρώπινος και οι γυναίκες να βρουν επιτέλους την σωστή τους θέση στην κοινωνία.
Make love, not war !

(Δεν υπάρχει αναφορά σε ένα ελληνικό φεστιβάλ. Ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα).

30ème Festival International de Films de Femmes, 14-23 Μαρτίου 2008, Créteil (Paris), France.

© Haris Metaxa, 2008, All rights reserved

Intoducing my latest CD: "CONFITURE / CONFESSIONS" , sound by MARTINA CIZEK


CD CREDITS:

Haris Metaxa : Poetry
Martina Cizek: Sound

With the voices of:
Susanne Toth
Evelyn Stenthaler,
Alice Pechriggl
Haris Metaxa

(Wien, Jan 2011)

This is a home production CD.
We are looking for a publisher and distributor.


Two pages from "SEI MOVIMENTI"


Pictures of "TU SEI" poem and of the last text on the book, "AMORE E MORTE : UN DIALOGO".



A short poem that you can read from here, "L'ODORE".

Intoducing my poetry book: SEI MOVIMENTI



Haris Metaxa, Sei movimenti, LibroItaliano, Ragusa, 2003, p.78
ISBN: 88-7355-418-0, prezzo: 10 Euros (+spese postali)

My poetry book in Italian, you can order it from me for 10 euros (plus packing and posting).

Interview with Dutch Photographer Risk Hazenkamp (in Greek!)

Συνεντευξη στην Risk Hazekamp, Berlin-Paris March 2008
© By Haris Metaxa

 ΧΜ. Γεια σου Ρίσκ.
Από την πρώτη μας συζήτηση στο Paris Photo το 2002, πως θα περιέγραφες τις αλλαγές στην δουλειά σου ;


ΡΧ. Η αναζήτηση μου δεν άλλαξε τόσο πολύ, το κεντρικό μου θέμα παραμένει το ίδιο, το gender.
Προσπαθώ να παρακολουθώ τις εξελίξεις σε αυτό το θέμα σε θεωρητικό επίπεδο.
Με ικανοποιούν οι νέες δουλειές στην Ισπανία και Γερμανία, μια και παρακολουθώ αυτές τις χώρες περισσότερο από άλλες.
Αυτό που άλλαξε είναι η έκφραση και η συμμετοχή μου σε προσωπικό επίπεδο σε αυτό που θα ονομάσω το κίνημα gender, ελπίζοντας αυτός να είναι ένας αποδεκτός ορισμός.


ΧΜ. Η δουλειά σου εξελίχτηκε σταδιακά και πέρασε από ένα πρώτο στάδιο φωτογραφιών που είναι αισθητικά πιο εύκολα αποδεκτές από ένα γενικό κοινό και έχουν πιο αφηρημένες αναφορές στην τέχνη και την κουλτούρα γενικότερα και ειδικότερα στα στερεότυπα των φύλων στον κινηματογράφο.
Μετά ακολούθησε ένα δεύτερο στάδιο, που θα τοποθετήσω περίπου στο 2004, με την σειρά “dress code”.
 Το στάδιο  αυτό είναι πιο προσωπικό, θέτει το θέμα της ταυτότητας σεξουαλικά και κοινωνικά και αναφέρεται σε προσωπικές επιλογές στην ίδια σου την ζωή.
 Επίσης το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι, κατά συνέπεια, πιο μικρό και ιδιαίτερο.
 Αισθητικά οι φωτογραφίες αυτές είναι λιγότερο αποδεκτές και πιο σύνθετες, πιο προκλητικές.
 Αυτές οι δεύτερες φωτογραφίες ήταν πιο επίπονες να γίνουν και να παρουσιαστούν η το αντίθετο ;



ΡΧ. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να συγκεντρωθώ στο περιεχόμενο της δουλειάς μου.
Δεν μπορούσα πια να ανεχτώ τους ελιγμούς που πολλοί από το κοινό και τους κριτικούς έκαναν για να αποφύγουν να μετρηθούν με το πραγματικό αντικείμενο της αναζήτησης μου.
Πάντα δούλευα πάνω στο gender.
Ήθελα αυτό να γίνει πια ξεκάθαρο και να μην ακούω συνεχώς ότι δήθεν η δουλειά μου αναφέρεται σε άλλα θέματα, όπως, πχ, την ανθρώπινη φιγούρα στο τοπίο.
Έπρεπε η δουλειά μου να σταματήσει να είναι αμφίσημη και να περιέχει τόσα θέματα και αναφορές που να την κάνουν αδύναμη στο κεντρικό της θέμα.

Όπως ξέρεις, δεν χρησιμοποιώ το κομπιούτερ, ακόμα δουλεύω με αρνητικά.
Πριν την σειρά « liberté pour touts» δηλ. ελευθερία για όλους, δεν χρησιμοποιούσα καν make- up, αλλά εκεί άρχισα να χρησιμοποιώ τρίχες στο πρόσωπο.
Κάνω εγώ το styling: τα γένια είναι τα ίδια μου τα μαλλιά κολλημένα στο πρόσωπο μου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα.
Πρόσφατα άρχισα να πειραματίζομαι με τρίχες σε άλλα μέρη του προσώπου η του σώματος.
Η τριχοφυΐα στο πρόσωπο γεννά πολλά και διαφορετικά συναισθήματα και ήθελα να παίξω με αυτό.

Στην πρόσφατη μου δουλειά άλλαξε επίσης ο τρόπος με τον οποίο φωτογραφίζω. Νομίζω ότι όλοι έχουμε ένα προσωπικό γραφικό χαραχτήρα, όχι μόνο στα γράμματα αλλά και στις εικόνες που δημιουργούμε.
Οι δικές μου εικόνες φαίνονται αμέσως κομψές και glamour.
Θέλησα λοιπόν να αλλάξω στυλ και να κάνω μια δουλειά που να μοιάζει περισσότερο με ντοκιμαντέρ : έχεις μια ιδέα και γίνεται αμέσως φωτογραφία.
Όχι πια ατέλειωτες πρόβες για μια φωτογραφία.

Σίγουρα η καινούργια μου δουλειά είναι πιο δύσκολο να πουληθεί.
Νομίζω όμως ότι το κοινό, όπως και οι αγοραστές, πρέπει να ωριμάζουν με τους δημιουργούς. Ο δημιουργός παράγει ένα έργο με χρόνο και κόπο.
Έπειτα, δήθεν ξαφνικά, το κοινό το ανακαλύπτει.
Πιστεύω ότι συχνά  το κοινό χρειάζεται και αυτό χρόνο για να κατανοήσει και να δει το έργο σε όλες του τις διαστάσεις.

Σε προσωπικό επίπεδο που με ρωτάς, η πρόσφατη μου δουλειά ήταν και είναι μια πολύ θετική εμπειρία για μένα, μια απελευθέρωση, μια θετική αναμέτρηση με τον πιο βαθύ μου εαυτό και ταυτόχρονα αποτελεί μια διανοητική πρόκληση.
Όταν αυτό που σκέπτεσαι και αυτό που κάνεις συναντιούνται, τότε τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα μπαίνουν σε εγρήγορση.

Δημιουργώντας την σειρά « liberté pour touts» συνειδητοποίησα ξεκάθαρα ότι έπρεπε να φύγω από το Ρότερνταμ, ότι μένοντας εκεί θα σήμαινε τον πνευματικό μου θάνατο. Δεν είχα μια θέση που να προστάτευε εμένα και την δουλειά μου εκεί, ούτε στην κοινωνία ούτε στην καλλιτεχνική ζωή. Αισθανόμουν εντελώς ξένη.
Έτσι αποφάσισα να μετακομίσω στο Βερολίνο !
Εδώ το gender έχει μια θέση στην κοινωνία.
Εδώ το  gender είναι ένα σημαντικό θέμα  και αυτό ευνοεί την ανάπτυξη απόψεων που είναι πολύ ενδιαφέρουσες.
Στο Βερολίνο επιτέλους το θέμα είναι πως δουλεύει κανείς με το gender όχι γιατί….




XM. Τέλεια. Είμαι χαρούμενη που αυτή η ιστορία βαδίζει προς ένα θετικό τέλος.
Σε ευχαριστώ για τον χρόνο που μου αφιέρωσες και για τις απαντήσεις σου.
Σου εύχομαι οι νέες συνθήκες να ευνοήσουν την δουλειά σου και θα ήθελα να σε προσκαλέσω στην Ελλάδα για να συναντήσεις το κοινό εκεί.
Θα έρθεις ;

ΡΧ. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις σου και για την δυνατότητα που μου έδωσες να μιλήσω στο ελληνικό κοινό.
Θα ερχόμουν στη Ελλάδα με μεγάλη μου χαρά.
Λείπει μόνο η πρόσκληση….


THE END …
(Words 786)


This Interview was published in the Greek magazine "City Uncovered" . Here comes the link to the article in PDF format with images from the artist's site:
http://www.riskhazekamp.nl/images/city_uncovered.pdf

Friday 18 March 2011

Karine Jollet, la revendication du blanc

Pureté.

Un univers blanc, une mer de cauchemars mais aussi des rêves d’harmonie et de paix.
Un univers moelleux, tactile, fait de tissus : des corps, des têtes, des masques, des crânes humains, des têtes d’animaux, des serpents ou encore des fragments plus abstraits (bras, pieds, mains, os …) et des représentations en broderie des organes vitaux (poumons, cœur, ou foie…).

Quelques fois, ces têtes humaines, têtes pensantes qui appartiennent aux corps invisibles mais pleins de sensibilité, portent leurs pensées et leurs émotions cristallisées comme un voile. Elles forment des petits corps sur les plus grands, casques spirituels et halos de souffrance et de plaisir.

Souvent aussi les sculptures souples comportent de minutieuses décorations, des petites imperfections de surface, comme une deuxième peau précieuse, qui invite à la caresse.

Au toucher, ces sculptures agissent comme une véritable purification. Ils ont le pouvoir secret de transformer la douleur de l’existence en plaisir : le plaisir d’être vivant et toujours pris dans le mouvement de la vie.
Les sculptures nous font vibrer, comme les arbres que le vent agite.

Sans aucun doute, Karine Jollet vient de loin.
Proche de Louise Bourgeois et de Meret Oppenheimer par rapport aux matériaux, son travail se libère dans la forme progressivement, s’articule différemment et finit par trouver son originalité dans la recherche de la douceur, de l’harmonie et du plaisir tactile à travers une perception sculpturale innovante.

Le travail de Karine Jollet est animé par une rigueur et une exigence exemplaires.
Il nous dit, "sotte voce", à l’oreille, que l'on a le devoir de respecter le miracle de la vie, le devoir d'être reconnaissant à l'égard de ce souffle de vent qui emplit nos poumons et notre existence.

La mort, inévitablement, inexorablement, s’agite toujours à nos cotés.
Cette mort qui porte le visage de la vulgarité, de l’ingratitude et du néant. Mais, parfois, une sculpture blanche a le pouvoir de la vaincre et de nous entraîner vers le plaisir et la conscience responsable du vivant.
Pur et sensible.

Bravo à Karine Jollet.
Et merci…

texte original en italien
© Haris Metaxa, Paris, Mai 2008
http://harismetaxa.blogspot.com

http://www.karinejollet.com


Karine Jollet, la rivendicazione del bianco.

Purezza.

Un universo bianco nel quale nuotano emozioni da incubo e sogni di armonia e pace.
Un universo fatto di tessuto che prende le forme di corpi interi, teste umane, maschere, teschi umani, bracia, teste di animali, serpenti, parti anatomiche del nostro corpo (piedi) oppure rappresentazioni della forma in dantella dei suoi organi vitali (polmoni...).
Qualche volta, queste teste umane, che sono teste pensanti e che appartengono a corpi invisibili ma molto sensibili, portano i propri pensieri o emozioni cristalizzati in tessuto bianco di forma umana sopra la testa, come un casco spirituale, un'aura di sofferenza o di piacere.
Molte di queste sculture soffici portano delle piccole decorazioni come uno stratto di pelle aggiuntivo che è un invito alla carezza.
Queste sono delle sculture che, una volta carezzate, possono purificare dal dolore dell’ esistenza e transformarlo in piacere di essere vivi ed ancora sensibili al movimento della vita, vibranti come degli alberi mossi dal vento.
Non c’è dubbio che Karine Jollet viene da lontano.
Una filiazione è evedente a Luise Bourgois e a Meret Openheimer per diferenziarsi dopo in un lavoro originale che rivendica la dolcezza, l’armonia e il tatto nella percezione della scultura.
Un lavoro di un rigore e di un’esigenza esemplare che ci sussura al orecchio che bisogna rispettare il miracolo della vita, essere grati a questo soffio di vento che anima i nostri polmoni e la nostra esistenza.
La morte, comunque, rode sempre accanto a noi nella forma di volgarità, di vuoto e d’ingratitudine e, qualche volta, una soffice scultura bianca puo’ riportarci al piacere e alla responsabilità di vivere.
Puri e sensibili.
Bravo a Karine Jollet.
E grazie!
© Haris Metaxa, Paris, Mai 2008
http://harismetaxa.blogspot.com

Interview with sound artist Doninique Petitgand (in Greek!!!)

DOMINIQUE PETIGAND,
ΟΙ ΗΧΟΙ ΜΙΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΖΩΗΣ


Q: Dominique, γιατί ο ήχος;


O ήχος δεν είναι το κέντρο, ο σκοπός της δουλειάς μου.
Δεν είμαι μουσικός, χρησιμοποιώ τον ήχο αλλά το αντικείμενο
μου δεν είναι η μουσική. Αυτό μου με ενδιαφέρει είναι ο κόσμος
να μάθει να ακούει την ζωή πρώτα, τα έργα μου μετά και, κατά
συνέπεια, να δημιουργήσω και να πω ιστορίες που να λειτουργούν
μόνο αν κάνεις συγκεντρωθεί και ακούσει αυτό που η κάθε
ιστορία ήχου διηγείται.
Αυτές οι ιστορίες δεν είναι άπλες άλλα περιέχουν χάσματα, κοπές,
μη συνεχόμενες καταστάσεις ήχου και νοήματος.
Χρησιμοποιώ την σιωπή, διακοπές και άλλα παρόμοια μέσα για
να κάνω τον θεατή να μετακομίσει από μια γνωστή, οικεία,
συνηθισμένη και αποδεχτή κατάσταση σε ένα σύμπαν άγνωστο
που να δημιουργεί άλλα, άγνωστα συναισθήματα και που να τον
αναγκάζει να είναι σε εγρήγορση όσο άφορα την ζωή την ίδια και
το νόημα της.


Q: Πως άλλαξε η δουλειά σου τα τελευταία 20 χρόνια;


Πρώτα έκανα τις συνθέσεις και απλά διέδωσα την δουλειά μου
όταν τελείωνε με την μορφή δίσκων η συναυλιών, κάτι που
εφόσον έπαιρνε αυτήν την μορφή την διατηρούσε έτσι για πάντα.
Αργότερα άρχισα να δείχνω αυτό που έκανα αλλάζοντας το, κάτι
που είναι από την φύση του πολύ πιο δυναμικό και έτσι η δουλειά
μου εξελισσόταν με την μορφή εγκαταστάσεων ήχου στον χώρο.
Αυτό μου επέτρεψε να τοποθετήσω τους ήχους στον χώρο φυσικά
μα και στον χρόνο.
Η φυσική διάσταση του χώρου μπορεί να πάρει κάθε μορφή, από
την παραδοσιακή του εκθεσιακού χώρου, όπως είναι η γκαλερί, τα
μουσεία η τα κέντρα τέχνης, μέχρι την εντελώς πειραματική, όπως
αυτή της εκκλησίας, (πχ στην τελευταία μου δουλειά), του
ανοιχτού η κλειστού χώρου, κήποι κτλ.
Ο χρόνος περιέχεται μέσα στην ίδια την ιστορία, είναι ένα από το
κυρίαρχα θέματα της.
Αυτό που οι ήχοι εκφράζουν είναι αφηρημένο και ουδέτερο.
Ξεκινώ από κάτι γνωστό, αναγνωρίσιμο και καταλήγω σε κάτι
άλλο, που διατηρεί την ουσία του αρχικού υλικού αλλά σε μια
μορφή συμπιεσμένη, κομμένη και ραμμένη με τέτοιο τρόπο που
να περιέχει κάτι το μυστηριώδες και άγνωστο αλλά ταυτόχρονα
και ελκυστικό.
Έχω περίπου ένα βασικό υλικό αρχείου διακοσίων έργων που
είναι ολοκληρωμένα όπως είναι, με την έννοια ότι λένε την
ιστορία που θέλω να πω.
Στην συνεχεία, όταν κάνω μια συγκεκριμένη εγκατάσταση ήχου,
άπλα προσαρμόζω τα φυσικά χαρακτηριστικά του ήχου στον
επιλεγμένο χώρο.
Υπογραμμίζω το γεγονός ότι ο χώρος παραμένει συμβολικά και
συναισθηματικά ουδέτερος στη δουλειά μου, η προσαρμογή
διατηρεί την ίδια τεχνική φύση, είτε πρόκειται περί εκκλησίας η
άδειου, μοντέρνου, λευκού χώρου, όπως ακριβώς συμβαίνει στην
τελευταία δουλειά που είδες.
Ο πρωταγωνιστής των έργων μου είναι ο Άνθρωπος και η
διάφορες ηλικίες του, πρόσωπα αρχετύπων λοιπόν όπως είναι Ο
Νέος, Ο Γέρος, Το Κορίτσι, Η Γυναίκα, Η Μητέρα κλπ και το
έργο αναφέρεται είτε σε μια κατάσταση που ζουν τώρα είτε σε
κάτι που έζησαν στο παρελθόν.
Αυτά τα πρόσωπα όλα μιλούν στο πρώτο ενικό.
Η επικοινωνία με το κοινό είναι πολύ σημαντική για μένα.
Τα έργα δεν μεταφράζονται φυσικά, οι ήχοι είναι πάντα στα
γαλλικά αλλά οι γραπτές μεταφράσεις είναι πάντα διαθέσιμες
δίπλα στον τίτλο του έργου όταν αυτά πηγαίνουν στο εξωτερικό.
Κυρίως τα έργα περιέχουν λέξεις, αλλά έχω λίγα χωρίς λέξεις,
όπου όμως η ανθρώπινη παρουσία είναι αισθητή.
Όλες αυτές που διηγούμαι είναι καταστάσεις στις οποίες η
καθημερινότητα ανοίγει όπως μια τρύπα φωτός στο σύμπαν και
βλέπουμε μια βαθύτερη διάσταση να ανοίγεται μπροστά μας.
Αυτή είναι και η ουσία του έργου μου: το πέρασμα από μια
γνωστή σε μια άγνωστη και βαθύτερη διάσταση.


Q: Καταλαβαίνω καλύτερα τώρα. Και το κοινό λοιπόν, πως
αντιδρά;


Άλλοι ακούν το έργο, άλλοι όχι.
Καθένας είναι ελεύθερος για μένα, αρκεί να μην ενοχλεί τους
άλλους.
Και η ζωή συνεχίζεται, έτσι όπως ο καθένας τη διαλέγει, με κάθε
δυνατό συνδυασμό διαφωτισμού και απουσίας...
Έτσι τελείωσε η συνέντευξη του Dominique στο σπίτι του στο
Πανταν (Pantin), στις πόρτες του Παρισιού, μια ηλιόλουστη μέρα
του Απρίλη.
Η κατάληξη της αποτελεί και το λόγο που θέλησα να γράψω για
την δουλειά του, ιδιαίτερα σε ένα περιοδικό που ειδικεύεται στην
γκέι σεξουαλικότητα και που μεταδίδει το ίδιο μήνυμα: η ζωή
είναι πως κανείς την κάνει και ας έχει σαν εχθρούς την κυρίαρχη
νοοτροπία ολόκληρη...
Η έκθεση, αν έρθετε στο Παρίσι το καλοκαίρι:


Abbaye de Maubuisson:
EXPOSITION / DOMINIQUE PETITGAND
Quelqu'un est tombé
1er avril > 31 août 2009


Αποσπάσματα από το έργο του στο Ιντερνέτ:
http://www.gbagency.fr/#/fr/14/Dominique_Petitgand/


© Haris Metaxa, May 2009, Paris
(736 words)

Paris in sugar

Paris, yes. 

This is not a place I have just travelled to, this is the place where I have been living for the last 10 years. 
It doesn't matter, when I am stuck in Paris, well, I just set off discovering new hidden dimensions and this is what I shall be talking to you about this time as, alas!, I am stuck once again... 

Since few months ago I live in the north of Paris, in the 19th district, next to a wonderful park called "Buttes de Chaumont". 
The nearest tube station is Jourdain on the 11th (or brown) metro line. 
At Jourdain metro exit there is a big church and it is fowolled by the Jourdain village, very pittotesque and full of lovely shops and cafés.

But I want to share my latest discovery with you, as promised and not talk about what you can find in any tourist guide around you. 
So, you might know that there is a tradition in "patisserie", bakery and that cakes come in all forms and shapes as well as qualities in France. The basic bakery sells stardard too sweet or dry cakes where the flavours are absorbed by sugar and cream. 

But another dimension is possible, following the "best worker of France" tradition, in patisserie this time. 
The actual best worker is in the 13th district of Paris but just behind my local biblically denominated church there is the "Church Bakery" (or Patisserie de l' Eglise) and I cannot even start to tell what a delicacy its cakes are... 
Next entry will be the picture and the description of one of those wonders and believe me, show food has never been more slow and delicious as what is to come here... 



Enjoy your trips 
et ... à bientôt!