DOMINIQUE PETIGAND,
ΟΙ ΗΧΟΙ ΜΙΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΖΩΗΣ
Q: Dominique, γιατί ο ήχος;
O ήχος δεν είναι το κέντρο, ο σκοπός της δουλειάς μου.
Δεν είμαι μουσικός, χρησιμοποιώ τον ήχο αλλά το αντικείμενο
μου δεν είναι η μουσική. Αυτό μου με ενδιαφέρει είναι ο κόσμος
να μάθει να ακούει την ζωή πρώτα, τα έργα μου μετά και, κατά
συνέπεια, να δημιουργήσω και να πω ιστορίες που να λειτουργούν
μόνο αν κάνεις συγκεντρωθεί και ακούσει αυτό που η κάθε
ιστορία ήχου διηγείται.
Αυτές οι ιστορίες δεν είναι άπλες άλλα περιέχουν χάσματα, κοπές,
μη συνεχόμενες καταστάσεις ήχου και νοήματος.
Χρησιμοποιώ την σιωπή, διακοπές και άλλα παρόμοια μέσα για
να κάνω τον θεατή να μετακομίσει από μια γνωστή, οικεία,
συνηθισμένη και αποδεχτή κατάσταση σε ένα σύμπαν άγνωστο
που να δημιουργεί άλλα, άγνωστα συναισθήματα και που να τον
αναγκάζει να είναι σε εγρήγορση όσο άφορα την ζωή την ίδια και
το νόημα της.
Q: Πως άλλαξε η δουλειά σου τα τελευταία 20 χρόνια;
Πρώτα έκανα τις συνθέσεις και απλά διέδωσα την δουλειά μου
όταν τελείωνε με την μορφή δίσκων η συναυλιών, κάτι που
εφόσον έπαιρνε αυτήν την μορφή την διατηρούσε έτσι για πάντα.
Αργότερα άρχισα να δείχνω αυτό που έκανα αλλάζοντας το, κάτι
που είναι από την φύση του πολύ πιο δυναμικό και έτσι η δουλειά
μου εξελισσόταν με την μορφή εγκαταστάσεων ήχου στον χώρο.
Αυτό μου επέτρεψε να τοποθετήσω τους ήχους στον χώρο φυσικά
μα και στον χρόνο.
Η φυσική διάσταση του χώρου μπορεί να πάρει κάθε μορφή, από
την παραδοσιακή του εκθεσιακού χώρου, όπως είναι η γκαλερί, τα
μουσεία η τα κέντρα τέχνης, μέχρι την εντελώς πειραματική, όπως
αυτή της εκκλησίας, (πχ στην τελευταία μου δουλειά), του
ανοιχτού η κλειστού χώρου, κήποι κτλ.
Ο χρόνος περιέχεται μέσα στην ίδια την ιστορία, είναι ένα από το
κυρίαρχα θέματα της.
Αυτό που οι ήχοι εκφράζουν είναι αφηρημένο και ουδέτερο.
Ξεκινώ από κάτι γνωστό, αναγνωρίσιμο και καταλήγω σε κάτι
άλλο, που διατηρεί την ουσία του αρχικού υλικού αλλά σε μια
μορφή συμπιεσμένη, κομμένη και ραμμένη με τέτοιο τρόπο που
να περιέχει κάτι το μυστηριώδες και άγνωστο αλλά ταυτόχρονα
και ελκυστικό.
Έχω περίπου ένα βασικό υλικό αρχείου διακοσίων έργων που
είναι ολοκληρωμένα όπως είναι, με την έννοια ότι λένε την
ιστορία που θέλω να πω.
Στην συνεχεία, όταν κάνω μια συγκεκριμένη εγκατάσταση ήχου,
άπλα προσαρμόζω τα φυσικά χαρακτηριστικά του ήχου στον
επιλεγμένο χώρο.
Υπογραμμίζω το γεγονός ότι ο χώρος παραμένει συμβολικά και
συναισθηματικά ουδέτερος στη δουλειά μου, η προσαρμογή
διατηρεί την ίδια τεχνική φύση, είτε πρόκειται περί εκκλησίας η
άδειου, μοντέρνου, λευκού χώρου, όπως ακριβώς συμβαίνει στην
τελευταία δουλειά που είδες.
Ο πρωταγωνιστής των έργων μου είναι ο Άνθρωπος και η
διάφορες ηλικίες του, πρόσωπα αρχετύπων λοιπόν όπως είναι Ο
Νέος, Ο Γέρος, Το Κορίτσι, Η Γυναίκα, Η Μητέρα κλπ και το
έργο αναφέρεται είτε σε μια κατάσταση που ζουν τώρα είτε σε
κάτι που έζησαν στο παρελθόν.
Αυτά τα πρόσωπα όλα μιλούν στο πρώτο ενικό.
Η επικοινωνία με το κοινό είναι πολύ σημαντική για μένα.
Τα έργα δεν μεταφράζονται φυσικά, οι ήχοι είναι πάντα στα
γαλλικά αλλά οι γραπτές μεταφράσεις είναι πάντα διαθέσιμες
δίπλα στον τίτλο του έργου όταν αυτά πηγαίνουν στο εξωτερικό.
Κυρίως τα έργα περιέχουν λέξεις, αλλά έχω λίγα χωρίς λέξεις,
όπου όμως η ανθρώπινη παρουσία είναι αισθητή.
Όλες αυτές που διηγούμαι είναι καταστάσεις στις οποίες η
καθημερινότητα ανοίγει όπως μια τρύπα φωτός στο σύμπαν και
βλέπουμε μια βαθύτερη διάσταση να ανοίγεται μπροστά μας.
Αυτή είναι και η ουσία του έργου μου: το πέρασμα από μια
γνωστή σε μια άγνωστη και βαθύτερη διάσταση.
Q: Καταλαβαίνω καλύτερα τώρα. Και το κοινό λοιπόν, πως
αντιδρά;
Άλλοι ακούν το έργο, άλλοι όχι.
Καθένας είναι ελεύθερος για μένα, αρκεί να μην ενοχλεί τους
άλλους.
Και η ζωή συνεχίζεται, έτσι όπως ο καθένας τη διαλέγει, με κάθε
δυνατό συνδυασμό διαφωτισμού και απουσίας...
Έτσι τελείωσε η συνέντευξη του Dominique στο σπίτι του στο
Πανταν (Pantin), στις πόρτες του Παρισιού, μια ηλιόλουστη μέρα
του Απρίλη.
Η κατάληξη της αποτελεί και το λόγο που θέλησα να γράψω για
την δουλειά του, ιδιαίτερα σε ένα περιοδικό που ειδικεύεται στην
γκέι σεξουαλικότητα και που μεταδίδει το ίδιο μήνυμα: η ζωή
είναι πως κανείς την κάνει και ας έχει σαν εχθρούς την κυρίαρχη
νοοτροπία ολόκληρη...
Η έκθεση, αν έρθετε στο Παρίσι το καλοκαίρι:
Abbaye de Maubuisson:
EXPOSITION / DOMINIQUE PETITGAND
Quelqu'un est tombé
1er avril > 31 août 2009
Αποσπάσματα από το έργο του στο Ιντερνέτ:
http://www.gbagency.fr/#/fr/14/Dominique_Petitgand/
© Haris Metaxa, May 2009, Paris
(736 words)
